De eerste echte trainingsdag met colletjes

Dit weekend moest het er maar eens van komen, een heuse trainingstocht. Tot nu toe was er weinig van gekomen om echt serieus op de fiets te stappen vanwege het weer. Ik probeer wel zoveel mogelijk op de fiets naar mijn werk te gaan, maar die 10 km enkele reis op vlak terrein stelt te weinig voor in vergelijking met de Alpe die we moeten gaan bedwingen. Ik hoop dus vurig, maar wie niet, op mooi weer zodat we kilometers in de benen kunnen krijgen. Het lijkt nog zover weg, maar ik merk dat de weken voorbij vliegen en voordat je het weet is het zover, dus moeten we echt aan de slag. Ik heb naast een nieuwe racefiets, een mooie Koga Flyer, ook voor het eerst van mijn leven een fietshelm gekocht en echte fietsschoenen met van die plaatjes er onder zodat je je schoenen vast kunt klikken op je pedalen. Hele aparte ervaring en nog wel wennen dat je vastzit aan je fiets en niet moet vergeten “uit te klikken” zoals dat heet want anders lig je met fiets en al op de grond. Ook dat moet geoefend worden om op 6 juni een beetje “strak” die berg op te kunnen fietsen. Ik had niet gedacht dat er nog zoveel bij kwam kijken.
Maar vandaag dus de eerste serieuze trainingsrit, georganiseerd door de Driebergse FietsTour Club. Traditioneel organiseert deze club jaarlijks de ‘ontwakingsrit’, wat ik dan wel weer mooi vind. Ontwaken in velerlei opzichten. Op zondagmorgen sta je dus om zeven uur op en om acht uur zit je op je fiets richting Driebergen. Het was nog koud, er waaide een straffe oostenwind en het was niet helemaal droog. Onderweg overdacht ik waar ik toch in hemelsnaam aan ben begonnen. Maar, bij de gastheer aangekomen, de lokale rugbyclub, heerste al een gezellige drukte. Uit alle uithoeken van het land komt men kennelijk opdagen voor deze tocht. Er kon worden ingeschreven op verschillende afstanden en het inschrijfgeld is erg laag, drie euro. Daar hoef je het dus niet voor te laten. Nu alleen nog fietsen.
Al snel vond ik in de drukte mijn fietsmaatjes voor deze dag, Agnes en Pieter, en na ons te hebben gemeld ontvingen we de route en een ‘snelle jelle’ en konden we om negen uur van start. Buiten de bebouwde kom in het open veld aangekomen verliep de eerste helft van de rit richting Wijk bij Duurstede met veel wind tegen. Best pittig en al snel ondanks dat het niet warm was voelde ik het zweet op komen zetten in de helm. Om en om op kop rijden helpt zeker en is een aparte gewaarwording. Dicht achter je voorligger rijden en je merkt veel minder van de wind en hoeft veel minder hard te trappen. Dat werkt dus echt! In Amerongen aangekomen tijd voor koffie. De lokale uitbater op de route had het er maar druk mee en het was er gezellig druk en lekker warm. Wel stadse prijzen, maar je betaalt het graag… Weer fris op de fiets en vrijwel direct diende zich het eerste colletje aan, het is daar aardig heuvelachtig. Wel wind in de rug nu, maar nu omhoog.
Pieter voorop, Agnes als tweede en ik als derde. Ik fiets nog liever tegen de harde wind in dan omhoog geloof ik. Ik weet niet wat dat is, maar wel een teken dat ik nog flink wat klimmetjes zal moeten oefenen. Het afdalen is dan de “beloning”, maar al snel diende zich een nieuwe iets pittiger klim aan, maar ook die werd genomen. Door naar Austerlitz en daar nog even klimmen en toen alleen maar naar beneden weer terug naar de start.
Het zit er op de eerste echte rit van ca. 90 km met nieuwe fiets, schoenen, helm, broek, etc. en het was achteraf toch leuk om te doen en goed om te doen. Moe maar voldaan lag ik om half drie in een heerlijk warm bad.